Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τ. Λειβαδίτης - ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ



Κάθομαι καμιά φορά και συλλογιέμαι τους ρακοσυλλέκτες, έρχονται πάντα από πολύ μακριά, απ’ την Καρχηδόνα ή την Πετρούπολη, συνήθως φοράνε καπέλα δυσανάλογα με τους νεκρούς τους, έτσι χάνουν σιγά σιγά τις αναμνήσεις τους, είναι χαμερπείς και θλιμμένοι, ο Ρεμπώ ευχαρίστως θα τους εφόνευε μ’ ένα ψαλίδι ― εγώ όμως τους λυπάμαι, γιατί μες στα γένια τους έχουν λίγα άχυρα απ’ αυτά που αμάρτησα παιδί, έχουν δυο πυροβολισμούς στα μάτια τους απ’ την έκπληξη της μέρας και τα μαγειρεία που τρώνε σιωπηλοί βγάζουν καπνούς σε σχήματα αγχόνης
     όπου θα κρεμάσουμε κάποτε όλους τους δημαγωγούς.

ΤΑΣΟΣ  ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Εγχειρίδιο ευθανασίας (1979)

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - Υάκινθοι, βιολέτες και ηλιοτρόπια (επιλογή Γ. ΚΟΝΤΟΣ), ΚΕΔΡΟΣ 2008

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ – Χειμώνας


Αν με θυμάσαι κάπου κάπου τη βδομάδα,
ούτε την πείνα τη φοβάμαι ούτε τα κρύα·
στην ίδια αν μ’ έχεις με τους άλλους την αράδα,
η πόλη αυτή θα μου φανεί σαν εξορία.

Α, πρέπει τώρα που σ’ το λέω να με πιστέψεις:
τι άλλο με κάνει και σας έρχομαι συχνά;
Εμένα δε μου αρέσουν τόσο οι επισκέψεις,
τσάι βρίσκω και στο καφενείο τα βραδινά.

Από τα ρούχα που φορώ μισά είναι ξένα,
γυρίζω κι ούτε ξέρω που θα κοιμηθώ.
Μ’ από το νου μου ωστόσο δε σε βγάζω εσένα,
με τον αέρα που αναπνέεις εσύ μεθώ.

Οι όμορφες κάλλιο να μην ύπαρχαν στη σφαίρα,
αυτές μας κάνουν ανωκάτου το μυαλό.
Γι’ αυτές κάθε πρωί πάω κόντρα στον αέρα,
τον εαυτό μου και τους άλλους ξεγελώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ

ΣΙΓΑΝΗ ΦΩΤΙΑ, Ποιήματα 1932 -1935, Αθήνα 1938
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, 2η έκδοση, εκδ. ΔΙΦΡΟΣ 2013


Η φωτογραφία από το εξαιρετικό ιστολόγιο για τον κινηματογράφο Cinefil. (Η Ντέμπορα Κερ με τον Ντέηβιντ Νίβεν, στην ταινία του Ντέλμπερτ Μαν "SEPARATE TABLES".)
 

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΧ. ΚΑΤΣΑΡΟΣ - Λαβδακίδαι



Γεννιούνται και έρχονται
γεμίζουν τα θεάματα
οι ιππόδρομοι αλαλάζουν ―
δεν θα τους ανεχτώ σήμερα έτοιμους με το ύφος τους
βουίζοντας διηγώντας φτύνοντας
δεν με αντιλαμβάνονται με το μαύρο μου ένδυμα
έτοιμοι να κατέβουν στις κλίμακες
να διαπεράσουν μέσα στις αρτηρίες μου
σμύρναν και λίβανον
οργή και μίσος
άρτον και θεάματα.

Θα σας συναντήσω ―μην επιμένετε―
κάτω στον πιο μεγάλο υπόνομο
με τα φανάρια σας μες στα νερά
υπαίτιους και αθώους ―
θα σας συναντήσω έναν έναν ξεχωριστά
χωρίς άνεμο και βροχή
ζητώντας τις νύχτες βοήθεια.

Ωστόσο να υποκρίνεσθε άδοξοι
να επιστρέφετε στις εννιά
να τετραγωνίζεσθε
να κλείνετε τα παράθυρα
να μην ελπίζετε πως θα σωθείτε.

Η μικρή έτρεχε μαζεύοντας τα λουλούδια
    κι άξαφνα το καπέλο της μες στα νερά.
Δύο μετά μεσημβρίαν η συνάντησις.
Όχι. Επιμένω να φύγουμε.

Σας  παίρνω λοιπόν όλους υπό την προστασία μου
διευθυντές κλητήρες υποδηματοποιούς ταραξίες
γκαρσόνια σε εστιατόρια πλύστρες και πόρνες
μαγαζάτορες φοιτητές αντίθετους και ρουφιάνους ―
σας παίρνω στο χαλασμένο άρμα μου
με τ’ ανάπηρο άλογό μου ―
ανακηρύσσομαι ρήτορας κι άλλα σπουδαία.
Ανεβαίνω σε ξύλινα βάθρα κι αναφωνώ
τον τραγικό μου λόγο:
«Θάνατος στο γένος των Λαβδακιδών!»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ


Μιχάλης Κατσαρός ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Τάσος Λειβαδίτης - Ο ποιητής των μεγάλων ονείρων (VIDEO)


Το βίντεο δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της εκδήλωσης - αφιέρωμα, του 2ου Λυκείου Καισαριανής, στον Ποιητή , Τάσο Λειβαδίτη, στις 22 Ιουνίου 2010 by: Γιαννουλα Μπανασιου

* Αφιερωμένο , σ' αυτούς, που δε σταματούν ποτέ να ονειρεύονται .. και να ελπίζουν ..

" Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει " Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Γιαπί




Μπήκε το φεγγάρι στο γιαπί
κι έγειρε για ύπνο στο χαλίκι.
Τά `πινε και γίνηκε στουπί
στο μπακαλικάκι του Τσαλίκη.

Ήρθαν οι εργάτες το πρωί
γέμισε από μπράτσα το σοκάκι.
Πήραν το φεγγάρι για παιδί
τού `ριξαν στην πλάτη ένα σακάκι.

Και το φεγγαράκι τ' ασημί
δάκρυσ' απ' αγάπη κι από γλύκα
κι έγινε το δάκρυ γιασεμί
όπως η καρδιά μου όταν σε βρήκα.

Ήρθαν οι εργάτες το πρωί
γέμισε από μπράτσα το σοκάκι.
Πήραν το φεγγάρι για παιδί
τού `ριξαν στην πλάτη ένα σακάκι.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεύει ο Δημήτρης Μητροπάνος

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Ο νεκρός τις γιορτές


Εδώ και πολλά χρόνια 
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα 
(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου  
δε θέλει δώρα 
δε θέλει χρήματα  
πάγο και χρόνια  
χιόνια και πάγο  
σκισμένα ρούχα  
αχνά παπούτσια  
ο χρυσός νεκρός  
θα βγει έξω  
δεν τον γνωρίζει κανένας  
τον αλήτη νεκρό  
θα κάτσει στο πικρό καφενείο  
να πιει τον καφέ του 
κι ύστερα πάλι 
σε λίγες μέρες  
ήσυχα θα πεθάνει  
(ο νεκρός)
 όταν έρθει ο χρόνος
 
κι όλες οι ρόδες 
κόκκινες όπως πρώτα  
θα γυρίζουν πάλι.

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Νικηφόρος Βρεττάκος - Ωδή στον άνθρωπο


Ωδή στον άνθρωπο
Κύριός μου και αδελφός μου: Αυτός που χτίζει. Αυτός που οργώνει.
Αυτός που τείνει 
να συσκοτίσει τους πλανήτες και δικούς του να εντοιχίσει αστέρες  
και να βάλει  
χρώματα της προτίμησής του στις αυλαίες που ανοίγουνε και κλείνουν  
το αβυσσαλέο πανόραμα της μέρας! Που ημερώνει  
τα σκοτεινά συμπλέγματα της φύσης, τους ατίθασους
καιρούς που πελαγοδρομούν στην άβυσσο και ξεριζώνουν των ορέων  
τις πέτρες σαν φτερά πουλιών! Αυτός που κατεβαίνοντας
ανοίγει δρόμους μες στης γης τα έγκατα κι ανεβάζει το κάρβουνο στους ώμους του!
 
Κύριος και αδελφός μου. Αυτός που σπέρνει. Αυτός που υψώνει  
τα στάχυα στην αγκάλη του γελώντας. Που βυθίζοντας 
στο διάστημα τις φλόγινες κεραίες του, αιχμαλωτίζει  
τα μυστικά ποτάμια του και τα οδηγεί από το άπειρο κάτω στη γη,  
όπως ένας  
μουτζουρωμένος άφτερος άγγελος που κρατεί στα χέρια του  
τα χρυσά ηνία των αστεριών! Αυτός που ανακαλύπτει 
μέσα σε κάθε κυβικό νεκρού χώρου της νύχτας  
έγχρωμα φώτα, οράματα, φθόγγους! Και που ζημιώνοντας  
τις δυο φωτιές, το πνεύμα του και το αναμμένο μέταλλο, δένει  
τα οικοδομήματα του χρόνου
που ανεμοσείονται απ' του χώρου τα υπερωκεάνια ρεύματα,  
ολόρθος κάτω από βροντώδεις θύελλες, με τις πλάτες του
στηρίζοντας τις πόλεις!
 
Ήθελα να 'χω κατεβεί απ' τη φύση με μιαν έξοχη μοίρα! Περιβλημένος  
μ' ένα γιγάντιο πνεύμα που να δύναμαι τη στιγμή αυτή  
να το συντρίψω
στα πόδια σου! Να φωτιστείς και να φανείς από παντού,  
να σκεπαστείς από αίνους!
Άνεμοι από τριαντάφυλλα στις αγκαλιές νηπίων να πορευτούνε  
προς το ματωμένο τους Γενάρχη,  
στρατιές νηπίων που θ' ανδρωθούν και θα ορκιστούν  
απλώνοντας το χέρι τους πάνω στο φέρετρο  
της εποχής μου! Αυτό το μαύρο, αυτό το πένθιμο φέρετρο  
που το μεταφέρει
την ώρα αυτή στους άτυχους ώμους της η γενιά μου,
βαδίζοντας κάτω απ' του αιώνα μας τ' αδιέξοδα τιτάνια σύννεφα!
 
Το ουράνιο ρεύμα του φωτός αντανακλά χρυσίζοντας τα πάντα!
 
Στις φυτείες  
πέφτει μια φωτεινή βροχή, μια ρόδινη πάχνη ανακατεμένη
με αόρατους κορυδαλλούς! Τα άροτρα τραγουδάνε!
Ποταμός άστρων μέσα μου, παφλάζοντας, της αλαζονικής μου
μόνωσης τα προσχήματα ρίχνει και δίνομαι όλος  
στο ίνδαλμα της θρησκείας μου, που βρίσκεται ζωοποιημένο  
και χαιρετά απ' τα πράσινα βάθρα του με το γέλιο του 
τον ανατέλλοντα ήλιο, την ανατέλλουσα βροχή!  
Για σένα υπάρχω μοναχά, Κύριέ μου και Αδελφέ μου,
που λειτουργείς οργώνοντας τη γης μέσα στου σύμπαντος την 
απαράμιλλη εκκλησία,  
τη στολισμένη με παντός είδους αστερισμούς, με παντός είδους
χρώματα,  
που τη διασχίζουνε και την περικυκλώνουνε ποτάμια άγραφης γοητείας,
οι δυο παράδεισοι: της μέρας και της νύχτας.
 
Στο άδυτο που χτυπώντας το σφυρί δουλεύει ο Κύριος, γονατίζω  
με τα χοντρά παπούτσια μου και τους απλούς μου τρόπους
και προσεύχομαι,  
γιατί είμαι ένας χωριάτης απ' την ύπαιθρο του σύμπαντος
κατεβασμένος!
Στα ηλιοφρυγμένα ανάκατα μαλλιά γαλάζιο αγέρα φέρνω  
απ' τα όρη της υγείας!  
Αγγέλους σαν γυμνά σπαθιά φέρνω μες στην ψυχή μου,
αγγέλους και κελαϊδισμούς και λόγους που τους μάζεψα,
όρθιος πάνω στ' απόκρημνα ξέφωτα του Ταϋγέτου
όταν, κατσίκι τ' ουρανού, πέτρωνα στον ορίζοντα.
 
Από τη συλλογή Ο Ταΰγετος κι η σιωπή (1949) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου [Ποιήματα 1933-1991] (εκδόσεις Ποταμός, 2008)


ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

«Έτσι σηκώθηκε ο Δεκέμβρης...» - Γ. ΡΙΤΣΟΣ


«Κι ακούστηκαν κιόλας απ' τ' ανάκτορα
οι πρώτοι πυροβολισμοί σου, Τζον,
κι ακούστηκαν και πάλι οι πυροβολισμοί σου,
όταν κηδεύαμε Τζον τους νεκρούς μας που εσύ τους εσκότωσες
την ώρα που ο λαός γονατισμένος στο Σύνταγμα
έκλαιγε τους νεκρούς του, Τζον... Ετούτη η σφαίρα σφηνώθηκε στην καρδιά των νεκρών μας,
και τούτος δω ο λαός που ποτέ δε γονάτισε παρά μονάχα μπροστά
στους νεκρούς του
σηκώθηκε με μια καρδιά, να βγάλει απ' των νεκρών του την καρδιά την
εγγλέζικη σφαίρα.
Ετσι σηκώθηκε ο Δεκέμβρης, Τζον, με τους δικούς σου πυροβολισμούς
έτσι σηκώθηκε και πάλι αυτός ο λαός φωνάζοντας:
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος (...)
Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο
με τις ασβεστωμένες πέτρες, με τις γλάστρες που κουβάλαγαν οι
γριούλες
έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό
με τα πολλά τα ονόματα των λαϊκών ηρώων
τον κάψαν στην πλατεία. Μοναχά το κράνος το ελασίτικο
δεν έλιωσε στη φλόγα - απόμενε
πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς τα θυμόμαστε τα ονόματα
και τ' άλλα ονόματα που δεν είχαμε ακόμα προφτάσει
να τα γράψουμε στους ξύλινους σταυρούς - τα θυμόμαστε (...)
Ετσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης.
Ερριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο του
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Οπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του.
Ετσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του Κόμματος
κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
κλεισμένα τα γραφεία του «Ριζοσπάστη»
κλεισμένα τα σπίτια
κλεισμένα τα στόματα
κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ' τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρσιλ (...)»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

«Οι γειτονιές του κόσμου» (απόσπασμα)

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Β.Ι.Ουλιάνοφ

Ξέρω έναν εργάτη
που γράμματα δε νογάει
Image
Δεν γεύτηκε
μήτε αλφαβήτου τ’αλάτι
Image
Όμως άκουσε κάποτε
τον Λένιν να μιλάει
Image
 κι όλα τα κατάλαβε
το μυαλό του εργάτη
Image
Άκουσα
κάποιου χωριάτη απ τη Σιβηρία
Την ιστορία
Image
σηκώθηκαν με τα ντουφέκια
πήραν τη γη
την κάρπισαν
Image
για τον Λένιν
Image
δεν είχαν δει ούτε διαβάσει ούτε ακούσει
μα λενινιστές κιόλας όλοι τους ήσαν
Image
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Β.Ι.Λένιν (απόσπασμα)

 

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ;



Τον Απρίλη του 1941 ο «Έλληνας πρωθυπουργός» Τσολάκογλου παραχωρεί τα κλειδιά της χώρας στον Γερμανό φασίστα καταχτητή. Τον χειμώνα η πείνα αρχίζει να θερίζει τον πληθυσμό της Αθήνας και άλλων περιοχών. Η Μυρτιώτισσα (Θεώνη Δρακοπούλου) θα γράψει:

ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ;

Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς το χειμώνα
με το τζάκι που πάγωσε κει στη γωνιά του,
με του λύχνου το φως που όσο πάει και χλωμιάζει
κι η ψυχή σε πηγμένο σκοτάδι βουλιάζει;

Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς τον Απρίλη
που σερνόταν μουγκά μεσ’ στις άχαρες στράτες,
των πουλιών τις φωνές όπου ηχούσαν το δείλι
σάμπως κλάμα πνιχτό απ' ανθρώπινα χείλη;

Θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα που εβόγγα
με το βρέφος απάνω στον άδειο μαστό της,
και κοιτώντας μακριά με μιαν έκφραση τρόμου
εξεψύχαγε αργά σε μιαν άκρη του δρόμου;

Θα ξεχάσω ποτέ τ' αμολόγητο δράμα,
τα κορμιά που στο κάρο τα σώριαζε η πείνα,
τα σκυλιά που απ' το σπίτι τα διώχνουν με βία,
και σε βλέπαν με μάτια γεμάτα απορία;

Για μια στάλα ψωμί που είχε απλώσει να πάρει,
νηστικό καθώς ήταν το δόλιο παιδάκι
του το 'σπασαν το χέρι οι οχτροί· τέτοιο κρίμα
θα το πλύνει ποτέ των αιώνων το κύμα;

Κι όλα κείνα τα νιάτα που πήρε το ρέμα,
τόση φλόγα που εσβήστη απ' του πολέμου τ' άχτι,
τις καρδιές πού ναι στόχος, θροφή του θανάτου,
κι απομένουν στη γης, λίγες στάλες αιμάτου;

Θα μπορέσω ποτέ, βλογημένη όταν φτάσει
κολυμπώντας στο φως, η ελεύθερη μέρα,
θα μπορέσω τις φρίκες που ζω να ξεχάσω,
να γευτώ τη χαρά και Λαμπρή να γιορτάσω;

Μυρτιώτισσα

(«Ανθολογία Ελληνικής Αντιστασιακής Λογοτεχνίας 1941-1944, Τόμος ΙΙ Ποίηση». Επιλογή ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ. Εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ).

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ - Η αγάπη για την πατρίδα είναι…



Η αγάπη, μάνα, για την πατρίδα
δεν είναι η γελοία αγάπη για τη γη
ούτε για το χορτάρι που πατάνε τα πόδια μας
είναι το άσβεστο μίσος γι’ αυτόν που την καταπιέζει
είναι η αιώνια έχθρα γι’ αυτόν που της επιτίθεται…

ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ, Στίχοι απλοί

Μετάφραση στα ελληνικά από τον Χιλιανό ποιητή Χάιμε Σβαρτ

Διαβάζουν ο Χάιμε Σβαρτ και ο ηθοποιός Τάκης Βαμβακίδης

Ηχογράφηση από την εκδήλωση για τον ποιητή, επαναστάτη, εθνικό ήρωα της Κούβας Χοσέ Μαρτί, που έγινε υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Κούβας στις 8 Δεκέμβρη του 2013, στο πολιτιστικό κέντρο ASCLAYE.

Το πρώτο βίντεο του "Οικοδόμου" στο Youtube:

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Νέο βιβλίο: "ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, Γράμματα από το Παρίσι" - Παρουσίαση τη Δευτέρα 16/12 στο αμφιθέατρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

("κλικ" στην εικόνα για μεγέθυνση)

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, Γράμματα από το Παρίσι,  επιμέλεια: Νίκος Σαραντάκος, από τις Εκδόσεις Αρχείο

Το 1926 ο Βάρναλης επισκέφτηκε τη Γαλλία ως ανταποκριτής μιας εφημερίδας που δεν υπάρχει πια (Πρόοδος των Αθηνών). Σε μια στήλη που ονομαζόταν Γράμματα από το Παρίσι ή Παρισινά Γράμματα, κατέγραψε τις εντυπώσεις του, όχι μόνο από το Παρίσι, αλλά και από διάφορα άλλα μέρη της χώρας. Είναι οι πρώτες ανταποκρίσεις που έγραψε από κει -άρθρα ευχάριστα, ανάλαφρα, ενδιαφέροντα για όλους, γραμμένα με κέφι και σοβαρότητα, με την ευγενική ειρωνεία και το χιούμορ που χαρακτηρίζει τον ποιητή.
Με την έκδοση αυτή, τα Γράμματα δημοσιεύονται για πρώτη φορά σε βιβλίο. Συνοδεύονται από εφτά άρθρα περί αισθητικής, που γράφτηκαν την ίδια περίοδο, τα περισσότερα στο Παρίσι. Η έκδοση διαθέτει ένα εξαιρετικά προσεγμένο χρονολόγιο και έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι περιλαμβάνει αρχειακές φωτογραφίες του ποιητή από τα χρόνια της Γαλλίας, δύο σκίτσα φίλων του καλλιτεχνών και πρωτότυπη εικονογράφηση, βασισμένη στις φωτογραφίες που συνόδευαν τότε τα άρθρα της Προόδου.

166 σελίδες, μέγεθος 13,5Χ20,5 

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα εξής σημεία: Πολιτεία  || Πρωτοπορία  ||  Ιανός  ||  Παπασωτηρίου || Πατάκης || 

Κουκίδα (Τροίας 4 & Ομήρου, Νέα Σμύρνη, 210-9340543)

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι" - Νέο βιβλίο για τον ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ


Τάσος Λειβαδίτης
Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι
Μελοποιημένοι στίχοι
ISBN: 9786185010140, Σελίδες: 184, Σχήμα: 17x24
«στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός αλλά μια δικαιοσύνη»
Στις 30 Οκτωβρίου 2013 συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον θάνατό του Tάσου Λειβαδίτη. Ήδη στο περιοδικό Μετρονόμος παρουσιάστηκε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον μελοποιημένο λόγο του ποιητή που ήρθε να συμπληρώσει την ιδιαίτερη σχέση του με τη μουσική (ο ίδιος έπαιζε πιάνο και βιολί) η οποία υπάρχει διάσπαρτη στο έργο του. Το αφιέρωμα αυτό, που επιμελήθηκε ο Σπύρος Αραβανής και ο Θανάσης Συλιβός, σε νέα επεξεργασμένη μορφή και με αρκετές προσθήκες περιλαμβάνεται στις σελίδες του παρόντος βιβλίου μαζί με όλους του στίχους που έχει γράψει ο Λειβαδίτης όπως μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε. Τα κείμενα υπογράφουν οι: Μίκης Θεοδωράκης, Φώντας Λάδης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Μίμης Πλέσσας, Πέτρος Πανδής, Μιχάλης Γρηγορίου, Θανάσης Συλιβός, Σταύρος Καρτσωνάκης, Λίνος Ιωαννίδης, Σπύρος Αραβανής, Μιχάλης Γελασάκης, Ηρακλής Οικονόμου (επιμ.), Αλέξης Λιόλης (επιμ.), Χρήστος Α. Μιχαήλ (επιμ.). 
Για τον άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη γράφουν οι Γιάννης Βάγιας, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Κουβαράς, Γιώργος Μαρκόπουλος και Απόστολος Μπενάτσης.
Επίσης, φιλοξενούνται δυο καινούρια ζωγραφικά έργα του Άντη Ιωαννίδη, εμπνευσμένα από την ποίηση του Λειβαδίτη, δημοσιεύεται το κείμενο του Ορατόριου «Σκοτεινή Πράξη», (σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη), του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου καθώς και αναλυτικός κατάλογος της εργογραφίας και της δισκογραφίας του.
Το φωτογραφικό υλικό και τα χειρόγραφα που δημοσιεύονται παραχώρησε ευγενικά ο Στέλιος Χαλάς, εγγονός του Τάσου Λειβαδίτη και το εξώφυλλο του βιβλίου σχεδίασε ο Πέτρος Παράσχης.
*Μπορείτε να το παραγγείλετε και με αντικαταβολή στέλνοντας τα στοιχεία σας –ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, ταχ. κώδικα, και τηλέφωνο - στο metro-no@otenet.gr To κόστος είναι 16 ευρώ (περιλαμβάνονται τα έξοδα αποστολής)

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Γιάννης Ρίτσος, «Υπερώον», εκδ. Κέδρος 2013 (γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης)

«Υποδυόμενος εαυτόν»
`
Ο Βάρναλης είχε γράψει από το 1942 ακόμη ότι τα έργα που αφήνουν πίσω τους οι ποιητές δεν προσθέτουν τίποτα στη δόξα τους, αντίθετα αφαιρούνε. Η μόνη περίπτωση που το ανέκδοτο έργο είναι καλύτερο από τα εκδιδόμενα είναι αυτή του Σολωμού. Εξαιρεί δύο περιπτώσεις που επιτρέπεται η δημοσιοποίηση. Η μία αφορά σε ιστορικούς λόγους – να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του ποιητή μέσα στο χρόνο. Η δεύτερη περίπτωση αφορά στην αισθητική αξιολόγηση αυτού του μέρους του έργου.
Ο ίδιος ο Βάρναλης φρόντισε να μας αφήσει ένα πλούσιο αρχείο που περιείχε ανέκδοτο ποιητικό υλικό, ολοκληρωμένο ή ημιτελές. Δεν είναι μοναδική περίπτωση. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον με τους ποιητές. Η ποσότητα αυτού του υλικού ποικίλει, όπως και η ποιότητα σε σχέση με το δημοσιευμένο έργο. Στην περίπτωση του Βάρναλη, επειδή είχε και άλλους τρόπους έκφρασης αυτό το υλικό δεν έχει μεγάλη έκταση.
Αφορμή για αυτή την αναφορά μας έδωσε η κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής «Υπερώον» από το ανέκδοτο ποιητικό υλικό του Γιάννη Ρίτσου. Όπως λέει, η κόρη του Ερη στο σημείωμα που συνοδεύει την έκδοση, ο Ρίτσος «θεωρούσε την ποίηση τόσο απαραίτητη για την ύπαρξη του, όσο και την αναπνοή του. Έγραφε λοιπόν καθημερινά, ώρες πολλές, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια τεράστια ποιητική παραγωγή».
`
Αυτόματα τίθενται κάποια ερωτήματα.
Γιατί ο ίδιος δεν τα εξέδωσε όσο ζούσε; Η Ερη Ρίτσου λέει στο σημείωμά της ότι την ποιητική παραγωγή του Ρίτσου πρακτικά ούτε οι εκδότες ούτε το αναγνωστικό κοινό μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Απορρίπτει οποιαδήποτε ερμηνεία αυτολογοκρισίας και εξηγεί τις επιλογές του με τη διάθεσή του την εκάστοτε περίοδο και τη συγκυρία. Δύσκολα να αμφισβητήσει κανείς αυτή την εξήγηση, με δεδομένη την επιλογή του ίδιου του Ρίτσου να δημοσιεύσει το 1984 κάποιο μέρος του έργου που σόκαρε (όπως ήξερε ότι θα γίνει) εκείνο το αναγνωστικό κοινό που στο έργο του έβλεπε και τιμούσε τον στρατευμένο ποιητή. Εδώ θα συμπληρώναμε, χωρίς να διεκδικούμε καλύτερη γνώση από την κυρία Ερη Ρίτσου, ότι η τελειότητα της μορφής δεν άφηνε αδιάφορο τον Ρίτσο, ήταν απαιτητικός, όπως και για το περιεχόμενο του ποιητικού του λόγου, έχοντας πάντα υπόψη το κοινό στο οποίο απευθύνεται, πού και πώς τον βλέπει. Τον βλέπει ως σύμβολο στην εξέδρα, να χαιρετά πριν την ομιλία του Χαρίλαου, να εκπροσωπεί αγώνες και θυσίες. Η αντίδραση στα πεζογραφήματα που εκδόθηκαν την προηγούμενη χρονιά τον στεναχωρεί. Η έκδοση – δημοσίευση δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τον Ρίτσο. ‘Η, τουλάχιστον, δεν ήταν εξίσου εύκολη όσο για τους άλλους ποιητές.
`
Ποια η βούληση του ποιητή για τη μετά θάνατον δημοσίευσή τους; Η δημοσίευση για τον Ρίτσο δεν ήταν αυτοσκοπός, η ποίηση είναι η «αναπνοή του». Αυτή είναι η σχέση των ποιητών με τη γραφή: «Και μες στη τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της» (Κ.Π. Καβάφης). Ο Γ. Ρίτσος ξέρει ότι αυτό το κομμάτι της ποίησής του θα δημοσιευτεί (Την έχει ο ίδιος ετοιμάσει τη συλλογή). Μιλά για τον εαυτό του γιατί θέλει να τον γνωρίσουμε. Ξέρει ότι τον βράβευσαν και τον τίμησαν χωρίς να τον γνωρίζουν. Αυτός θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και με όλους όσους τον αγαπούν και τον τιμούν. Έτσι η ποίηση γίνεται το «ημερολόγιό» του. Δεν καταγράφει πράξεις της καθημερινής ζωής του. Κυρίως παρουσιάζει συμβάντα της εσωτερικής του ζωής. Εκμυστηρεύεται σκέψεις και συναισθήματα. Εξομολογείται. Πέντε χρόνια πριν το θάνατό του θέλει να μιλήσει για όλα όσο συμβαίνουν μέσα του. Για τις ανάγκες και τα συναισθήματα του καθημερινού ανθρώπου.
`
Τι καινούριο φέρνει το «Υπερώον» στη γνώση μας για τον ποιητή και το ποιητικό του έργο; Ο Ρίτσος είναι μια από τις κορυφές της λογοτεχνίας μας. Τίποτα δεν μπορεί να τον κατεβάσει από εκεί. Ο Ρίτσος είναι ο στρατευμένος ποιητής στον αγώνα για τον άνθρωπο. Στρατευμένος και πιστός στην ιδεολογία του, πιστός στους στόχους και στα οράματα του ΚΚΕ. Όχι στα λόγια. Όχι μόνο με την ποίηση. Ο αγωνιστικός ποιητικός του λόγος ήταν άρρηκτα δεμένος με την αγωνιστική του δράση. Η ποίησή του χαράζει δρόμους, μιλά στην ψυχή και στη συνείδησή μας. Αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Ποιος θα τολμούσε, άραγε, να σβήσει από το βιβλίο της ποίησης το «μέρα Μαγιού μου μίσεψες/ μέρα Μαγιού σε χάνω». Κάθε νέα συλλογή δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτα στην ποιητική αξία του Ρίτσου και στη στάση ζωής του.
`
Όμως, υπάρχει και ο άνθρωπος Ρίτσος. Ενας άνθρωπος που νιώθει όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και ασφυκτιά. Ζει μια αντίφαση ανάμεσα στο πρέπει, στο πώς θέλουν τον τιμημένο και βραβευμένο ποιητή και στη φυσικότητα που ο ίδιος θέλει. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, λέει, και που ενδεχομένως να σκεφτώ και να κάνω πράγματα που δεν εγκρίνετε. Αυτό προκαλεί μια εσωτερική ταραχή που αποτυπώνεται και στη συλλογή. Δε θέλει να την κρύψει. Καμία σχέση όμως με οποιαδήποτε μορφή απογοήτευσης .
Θέλει να είναι ο εαυτός του. Είναι σειρά του, τώρα, «χωρίς φώτα, χωρίς σκηνικά και θεατές/ να παίξεις εαυτόν». Δικαιώνει με πολλή προσοχή (όπως και με άλλες συλλογές) την απλότητά του.
Δεν είναι παράξενο, ούτε ασύνηθες. Στην ανάπαυλα της μάχης ο μαχητής καθαρίζει το σώμα του, ψηλαφεί τις πληγές του, αναρωτιέται, στοχάζεται. Έρχεται σε πρώτο πλάνο ο εαυτός του. Είναι ο εαυτός του.
Στην ανάπαυλα της μάχης ακόμα και ο στρατάρχης απευθύνεται στην ορτινάτσα του και ζητά απαντήσεις. Ο Ιβάν, ιπποκόμος του Ζούκοβ, περηφανεύεται στους άλλους στρατιώτες για τη σχέση του με τον στρατάρχη. Αυτοί τον πιέζουν να ρωτήσει τον στρατάρχη πότε θα τελειώσει η μάχη. Μια μέρα, στην ανάπαυλα της μάχης, καθώς ο Ιβαν ήταν ξαπλωμένος στο χώμα και ξεκουραζόταν, πάει και ξαπλώνει δίπλα του ο στρατάρχης. Ξεπερνώντας την αμηχανία του ο Ιβάν σκέφτεται, «τώρα είναι η ευκαιρία να τον ρωτήσω». Πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα του ο Ιβάν, ακούει τον στρατάρχη, «Ιβάν, πότε θα τελειώσει αυτή η μάχη;» (πίσω από αυτή την ιστορία υπάρχει μόνο η συμβολική αλήθεια).
`
Ποια είναι η επικαιρότητα αυτών των ποιημάτων; Για την επικαιρότητα, η Ερη Ρίτσου στο σημείωμα της γράφει ότι τα ποιήματα «ταυτόχρονα αντανακλούν το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν. Εποχή κρίσης ηθικής τα χρόνια εκείνα, δεν μπορεί παρά να έχει συνάφεια με την κρίση την οικονομική που βιώνουμε ως συνέπεια και του ηθικού εκείνου ελλείμματος που, ανάμεσα σε άλλα, προετοίμασε το έδαφος για το σήμερα».
Έτσι είναι. Τα ποιήματα γράφτηκαν την άνοιξη του 1985. Το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής έχει διαψεύσει όλες τις ελπίδες, όλα τα συνθήματα και τις υποσχέσεις. Αγώνες και πόθοι της γενιάς του Γιάννη Ρίτσου προδόθηκαν. Η εξαγορά συνειδήσεων και η διαφθορά τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Και αυτό αντανακλάται στη συλλογή. Στο έργο καλλιτέχνη εκφράζονται, θέλει δε θέλει, στα έξω απ’ αυτόν κοινωνικά προστάγματα και το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Όμως στη συγκεκριμένη συλλογή είναι πολύ συμβατικό αυτό το ερώτημα. Και ήσσονος σημασίας για την αξιολόγησή της. Προέχουν οι αυτοβιογραφικές και εξομολογητικές ομολογίες. Κι εδώ είναι που πρέπει να εστιάσουμε. Αυτή η συλλογή είναι αρκετά δύσκολη στην αποκωδικοποίησή της. Τα βότσαλα, το τρένο, τα παπούτσια και άλλες λέξεις σύμβολα θέλουν περισσότερη προσοχή και καλύτερη γνώση του ποιος είναι ο άνθρωπος Γιάννης Ρίτσος. Για παράδειγμα, τι είναι τα παπούτσια; Είναι πορεία; Είναι φυγή; Είναι κράτημα;
Ποια αίσθηση μας αφήνουν τα ποιήματα; Αν διαβάσουμε τα ποιήματα έχοντας στο νου μας τις άλλες (ή άλλες) ποιητικές συλλογές, εύκολα μπορεί να καταλήξουμε ότι δε μας αρέσουν. Εγώ, όμως, χάρηκα το διάβασμα και θεωρώ ότι οφείλονται ευχαριστίες στην κυρία Ερση Ρίτσου για την αποδέσμευση αυτού του ποιητικού υλικού (Ευχής έργο θα ήταν να υπάρξει και συνέχεια). Σε τίποτα δε μείωσε την αγάπη και το θαυμασμό μου για τον Γιάννη Ρίτσο. Ισα ίσα, όσο περισσότερο γνωρίζω τον Γιάννη Ρίτσο τόσο περισσότερο κατανοώ πόσο ανθρώπινος είναι ο ηρωισμός, τι θυσίες και εσωτερική πάλη απαιτεί.
`
****************************
`
Ο Ηρακλής Κακαβάνης γεννήθηκε το 1966 στη Γαλανόβρυση Ελασσόνας, νομού Λάρισας. Σπούδασε φιλολογία και από το ʽ91 μέχρι το Νοέμβριο του 2013 εργάστηκε ως διορθωτής στην εφημερίδα “Ριζοσπάστηςʼ όπου και σποραδικά αρθρογραφούσε. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την επιμέλεια εκδόσεων. Είναι συγγραφέας του βιβλίου “Ο δαίμων του τυπογραφείουʼ, εκδόσεις “Προσκήνιοʼ, 2008. Είχε τη φιλολογική επιμέλεια και έγραψε το εισαγωγικό σημείωµα στο Λεύκωμα “Ομήρου Ιλιάδα, 21 Λιθογραφίες το Henri Motte“, εκδόσεις “Τυποεκδοτικήʼ, 2008. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντός το βιβλίο-μελέτη του «Ο Αγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματα». 

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

«Η λογοτεχνία είναι μια σοβαρή υπόθεση για μια χώρα. Είναι, πρώτα απ’ όλα, το πρόσωπό της.»


«…δεν είχε τα στοιχεία μιας ψυχρής βιβλιοπαρουσίασης
αλλά της εγκάρδιας συνεύρεσης μεταξύ φίλων…»

Θα κάνουμε μια παρέκκλιση. (Και) το σημερινό θέμα της στηθάγχης αφορά φυσικά την ποίηση, απλά η προσέγγισή μας αυτή τη φορά θα είναι «διαφορετική».

"To λαμπερό φως που έπεφτε επιβλητικά πάνω στα λευκά μάρμαρα στο Μουσείο της Ακρόπολης άφηνε το δικό του «αποτύπωμα» -σάμπως να συνωμοτούσε ιδανικά με τον τίτλο του βιβλίου που παρουσιάστηκε, σήμερα το πρωί, στον ίδιο χώρο. Σίγουρα το «Αποτύπωμα» του Χρήστου Παναγιωτόπουλου δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερο τρόπο για να αποκαλυφθεί σε μια εκδήλωση που δεν είχε τα στοιχεία μιας ψυχρής βιβλιοπαρουσίασης αλλά της εγκάρδιας συνεύρεσης μεταξύ φίλων."

Ήταν η εισαγωγή του ρεπορτάζ της κ. Τίνας Μανδηλαρά (Πρώτο Θέμα) για την παρουσίαση ποιητικής συλλογής του κ. Χ. Παναγιωτόπουλου.

Οι «φίλοι» που «συνευρέθηκαν» κάτω από το φως του φεγγαριού δίπλα στα λευκά μάρμαρα, ήταν (σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας) οι: Αντώνης Σαμαράς (ο πρωθυπουργός), Ευάγγελος Βενιζέλος (ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης), Ηλίας Λιβάνης (ο εκδότης), Όλγα Κεφαλογιάννη (η υπουργός Τουρισμού), Σίμος Κεδίκογλου (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος), Μάνος Ελευθερίου, Θάνος Μικρούτσικος, Δημήτρης Παπαδημητρίου,  Παύλος Τσίμας, Μπάμπης Παπαδημητρίου, Έλενα Ακρίτα, Μίμης Ανδρουλάκης, Κώστας Λαλιώτης, Νίκος Χατζηνικολάου, Γιώργος Νταλάρας, Άννα Νταλάρα, ενώ, όπως διακρίναμε στην παραπάνω φωτογραφία ήταν εκεί και ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης με τη βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Ζέττα Μακρή.

Αν μας ρωτήσετε για το «μέγεθος» του ποιητή και την «βαρύτητα» του έργου του, θα σας απογοητεύσουμε με την άγνοιά μας. Μπορούμε όμως να σας ενημερώσουμε  (αν δεν το γνωρίζετε ήδη) πως ο κ. Παναγιωτόπουλος είναι ίσως ο πιο «επιτυχημένος» διευθυντής ειδήσεων του τηλεοπτικού καναλιού MEGA, και να σας διαβεβαιώσουμε (αν δεν το γνωρίζετε ήδη) πως σε αυτόν τον τομέα έχει να παρουσιάσει ένα τεράστιο και πολύ σημαντικό «έργο». Κάτι άλλωστε που επιβεβαιώνουν και οι πιο «υψηλές» από τις παρουσίες στην εκδήλωση (οι πραγματικοί «φίλοι» ξέρουν να ανταποδίδουν τη «φιλία» στους «φίλους» τους). Θα κλείσουμε με τρεις επισημάνσεις:

Υποθέτουμε πως ο συναισθηματικός κόσμος της δημοσιογράφου φτερούγισε δυνατά μπροστά στο μεγαλείο του έργου του ποιητή. Δεν εξηγείται διαφορετικά το: «…σε μια εκδήλωση που δεν είχε τα στοιχεία μιας ψυχρής βιβλιοπαρουσίασης αλλά της εγκάρδιας συνεύρεσης μεταξύ φίλων…».

Παρατηρώντας καλά τη φωτογραφία διαπιστώνουμε πως καμιά «εγκαρδιότητα» δεν υπήρξε κατά τη διάρκεια των ομιλιών… Οι εκφράσεις όλων, μα ΟΛΩΝ είναι χαρακτηριστικές για την «εγκαρδιότητα»,  την επαφή τους με το χώρο της εκδήλωσης,  αλλά και για την σχέση τους με την ποίηση. Ίσως, στη συνέχεια, μπροστά στο φορτωμένο μπουφέ, να βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος για να εκφραστεί -τουλάχιστον- η «εγκαρδιότητα».

Η φράση που χρησιμοποιήσαμε για τίτλο της ανάρτησης είναι του Γάλλου κομμουνιστή συγγραφέα και ποιητή Λουίς Αραγκόν. Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος είχε… τόσο «υψηλούς» φίλους, η φράση του πάντως καθρεφτίζει την ωμή πραγματικότητα που στέκει αμείλικτη, μπροστά στους θεατές τέτοιων «παραστάσεων» και τους προκαλεί να «σχηματίσουν» το δικό τους «αποτύπωμα»…

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη 2013.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Μέχρι ο ήλιος να λούσει με το φως του τις «σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο» - Ένας χρόνος χωρίς τον Άλκη Αλκαίο


Σαν σήμερα, στις 10 Δεκέμβρη 2012, «κίνησε για ( το πιο) μακρινό ταξίδι» ο Άλκης Αλκαίος. Ο ποιητής που μας ταξίδεψε στα ματωμένα βουνά και τις πεδιάδες της παγκόσμιας Επανάστασης, μας έμαθε να αγαπάμε τη ζωή και τον άνθρωπο, που διεύρυνε τα οράματά μας, έκανε τραγούδι τους ήρωές μας και φώτισε τις σελίδες της ψυχής μας. Ο ποιητής που κάποτε μας έκανε να νιώθουμε άτρωτοι.

Είσαι δίπλα μας με το έργο σου σύντροφε ποιητή! Οι στίχοι σου μας συντροφεύουν στην σκληρή καθημερινότητα και στους δύσκολους αγώνες. Οι λέξεις σου θα μείνουν για πάντα εδώ, δικές μας, σφαίρες στα όπλα της ελπίδας μας. Μέχρι ο ήλιος να λούσει με το φως του τις «σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο».

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

"Αρχή σοφίας" - Μελοποιημένος Βάρναλης σήμερα


Δύο νέα παιδιά, ο Θάνος Τζήκας και ο Βασίλης Καραμπούζης μελοποίησαν το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Αρχή Σοφίας». Το τραγούδι πρωτοπαίχτηκε στην παρουσίαση του βιβλίου «Ο άγνωστος ΒΑΡΝΑΛΗΣ και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του» στην Ελασσόνα ( δες εδώ: http://kostas-varnalis-poiimata.blogspot.gr/2013/10/blog-post_30.html ). Τώρα το ηχογράφησαν και το ανέβασαν στο Youtube. Είναι πολύ σημαντικό που δυο νέα παιδιά στράφηκαν στο Βάρναλη και βρήκαν ένα ποίημα επίκαιρο, διαχρονικά επίκαιρο. Μπράβο τους. Μια πολύ καλή δουλειά – μια αξιέπαινη προσπάθεια.

 

Ἀρχὴ σοφίας

«Φρόνιμα καὶ ταχτικὰ
πάω μὲ κεῖνον ποὺ νικᾷ».

Ὁ ἕνας

Λίγη δροσιά, οὐρανέ μου,
καὶ χάηδεμα τ᾿ ἀνέμου,
κελάηδημα πουλιοῦ,
ξανάνιωμ᾿ Ἀπριλιοῦ!
Ἀνάσ᾿, ἀνάσα λίγη!
Χρόνια ἡ θελιὰ μᾶς πνίγει.
Λίγη χαρὰ σ᾿ ἀφτὰ
τὰ σκοτεινὰ γραφτά!
Σοῦ πήρανε, λαέ μου,
τὸ δίκιο τοῦ πολέμου
πατριδοκαταλύτες,
ξένοι καὶ ντόπιο ἀλῆτες!

Ὁ ἄλλος

Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς
τὴ λεφτεριά, νωρὶς
γίνε προδότης, γίνε!
Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.
Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι
κι ἡ πλερωμένη γνώμη!
Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου!
Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός,
νὰ κάθεσαι σκυφτὸς
καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα
στὴ σάπια πολιτεία.

Ὁ λαός

Ἔξω τοῦ ἀφέντη ἁρμάδα
φυλάει, μὲ μπούκα ὀρθή,
τὸ λείψανό σου, Ἑλλάδα,
μὴν ξάφνου ἀναστηθεῖ!

Κώστας Βάρναλης