Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

«Δραματικό και μουσικό πρελούδιο για τον Κ.Π. Καβάφη»


«Δραματικό και μουσικό πρελούδιο για τον Κ.Π. Καβάφη», τιτλοφορείται η παράσταση, που με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή θα παιχθεί (3-6/10, 9.30 μ.μ.) στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (αίθουσα «Black Box»). Σκηνοθεσία - σκηνικός χώρος: Βασίλης Αναστασίου. Σύνθεση κειμένου: Ηλίας Λιαμής. Κοστούμια: Λέντιο Κονξχόλι, Video-art: Δημήτρης Ζόγκας. Φωτισμοί: Β. Αναστασίου - Δ. Ζόγκας. Παίζουν: Πάνος Κορδαλής, Αννα Κομνηνή. Πιάνο: Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου.

Οδός Λέψιους 10. Αλεξάνδρεια. Στο φτωχικό διαμέρισμα ο Κωνσταντίνος Καβάφης ανασύρει μνήμες από τη ζωή και την τέχνη του. «Συναντάει» αγαπημένα πρόσωπα και επιχειρεί έναν τελευταίο απολογισμό. Η ατμόσφαιρα δεν είναι θλιμμένη. Ενας στίχος, κάποιοι διάλογοι, σκόρπιες επιθυμίες ζωντανεύουν. Το «Δραματικό και μουσικό πρελούδιο για τον Κ.Π. Καβάφη» της «Μικρής Οπερας του Κόσμου» είναι φόρος τιμής στο μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή. Στη σκέψη του, την εσωτερική του πάλη και τα πάθη. Στην ποίηση και τα όνειρά του. Στους κώδικες λέξεων. Στην αρμονία του ρυθμού του. Στην οικουμενικότητα των στίχων του. 

Η παράσταση δεν αφηγείται, δεν επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή ούτε αναπαριστά. Μας ταξιδεύει στα μονοπάτια του μυαλού ενός μεγάλου ποιητή που είχε την ψυχική δύναμη να ξεπεράσει την εποχή του και την πόλη του. Τα κείμενα της παράστασης της «Μικρής Οπερας του Κόσμου», που επιστρέφει στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» μετά την όπερα «Ο Κουρέας της Σεβίλης», υπογράφει ο Ηλίας Λιαμής. Βασιζόμενος στα κείμενα του ποιητή, καθώς και στις μελέτες των Τίμου Μαλάνου, Στρατή Τσίρκα, Λιντλ, Γ.Π. Σαββίδη και Γιώργου Σεφέρη, εμπνεύστηκε μια ανάγλυφη διαδρομή και αναδρομή στις αναζητήσεις και τις προσδοκίες του μεγάλου μας ποιητή.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

"ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ" - Ο Γιώργος Κοτζιούλας γράφει στο «Ρίζο της Δευτέρας» (1/12)




Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τον Γιώργο Κοτζιούλα από τα ποιήματά του. Αγνοούμε το μεγαλύτερο μέρος του πολυδιάστατου έργου του και ο κυριότερος λόγος είναι γιατί αυτό παραμένει ανέκδοτο. Μια πτυχή αυτού του έργου είναι η αρθρογραφία στον τύπο. Σε εφημερίδες και περιοδικά έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς πολλά άρθρα του Κοτζιούλα για λογοτεχνικά ζητήματα, κριτικές, χρονογραφήματα και θεωρητικά κείμενα.

Στην προσπάθειά μας να συμβάλλουμε στην ανάδειξη αυτής της λιγότερο γνωστής πλευράς  του έργου του, συγκεντρώσαμε και θα αναρτήσουμε στο διαδίκτυο, σταδιακά από τη στηθάγχη, τα άρθρα του Κοτζιούλα στην εφημερίδα «Ρίζος της Δευτέρας». Τον «Ρίζο της Δευτέρας» με τον υπότιτλο «Εβδομαδιαία δημοκρατική εφημερίδα του λαού - Πολιτική, οικονομική, φιλολογική, σατιρική» τον έβγαζε το ΚΚΕ αυτή την συγκεκριμένη μέρα της βδομάδας που ο Ριζοσπάστης, ως πρωινό φύλλο, δεν κυκλοφορούσε. Η έρευνά μας αφορά την περίοδο από 21/10/1946 έως 22/12/1947, δηλαδή από το πρώτο μέχρι και το 62ο φύλλο της εφημερίδας. Στο διάστημα αυτό στον «Ρίζο της Δευτέρας» δημοσιεύτηκαν 12 άρθρα και 3 ποιήματα του Γιώργου Κοτζιούλα. Να πρσθέσουμε πως την ίδια περίοδο ο Κοτζιούλας έχει και τη στήλη «Γλωσσοφιλολογικά» στον Ριζοσπάστη της Πέμπτης.

Το άρθρο με το οποίο ανοίγουμε αυτή την παρουσίαση έχει τίτλο ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ και ξεκινάει με τη διευκρίνηση «Λέω εμείς εννοώντας τους λογοτέχνες…» , για να αναλύσει στη συνέχεια με παραδείγματα (περιπτώσεις Κ. Βάρναλη, Γαλ. Καζαντζάκη και Γ. Κοτζιούλα) και επιχειρήματα, την εχθρική στάση του ελληνικού –ταξικού- κράτους απέναντι στους λογοτέχνες που δεν υποτάσσονται στη «δούλεψή»  του, σε αντίθεση με τα προνόμια και τις «διευκολύνσεις» αυτών που δεν έχουν κανέναν πρόβλημα να το υπηρετήσουν, μαζί και τους σκοπούς της ύπαρξής του…

Ευχαριστούμε το Επιμορφωτικό Κέντρο Βιβλιοθήκη - Αρχείο "Χαρίλαος Φλωράκης" για την ευγενική παραχώρηση των άρθρων.


ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ρίζος της Δευτέρας, αρ. φύλλου 33. -  2 Ιούνη 1947  

     Λέω εμείς εννοώντας τους λογοτέχνες, τους 100-150 ανθρώπους που γράφουν στα περιοδικά ή στις εφημερίδες και βγάζουν από καιρό σε καιρό κανένα βιβλίο. Όσο για το κράτος, είναι το γνωστό που μας κυβερνάει εκατόν τόσα χρόνια, αλλάζοντας βέβαια πρόσωπα με τις περιστάσεις, αλλά μένοντας το ίδιο στη βάση του και στους σκοπούς του. Ποια είναι τάχα η σχέση που συνδέει αυτές τις δύο έννοιες, αυτές τις δύο παρατάξεις, όπως θα ιδούμε αμέσως;
     Η απάντηση είναι προτιμότερο ν’ αρχίσει με παραδείγματα της τελευταίας ώρας.
Πριν από μέρες αντάμωσα κάπου το Βάρναλη. Ήταν νευριασμένος, μουρμούριζε, μονολογούσε. Μόλις με πρόσεξε που βρισκόμουν μπροστά του.
     Ο σπιτονοικοκύρης μου,  λέει, μου ‘καμε έξωση. Και τώρα τρέχω στα δικαστήρια. Άστα…
     Ήξερα, πως καθόταν από πολλά χρόνια εκεί. Δεν υπαγόταν στο ενοικιοστάσιο;
     ―Όχι! Εμάς δε μας προστατεύει ο νόμος. Λόγιος και ποιητής, σου λέει. Δεν αναγνωρίζεται αυτή η κατηγορία. Ό,τι άλλο να είσαι, δικηγόρος, κλητήρας, βρίσκεις δίκιο. Εμείς όχι…
     Έλεγε μια πικρή αλήθεια, παλιά όσο και τα γράμματά μας. Και ο Βάρναλης, που τάλεγε αυτά, είναι μια δόξα της Ελλάδας.
     Αλλά φταίει γι’ αυτή την υπόθεση το κράτος; Και βέβαια, ποιος άλλος! Αυτό νομοθετεί, ρυθμίζει τη ζωή μας. Και τον κλάδο των ποιητών τον αγνοεί, όποτε δεν τον διώκει.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΑΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ




Κόσμος η πλατειά μυρμηγκιά, πλημμύρα
«κάτω κλέφτες, ζήτω λευτεριά, λαός!»
μύρια ξεφωνούσαν στόματα τριγύρα,
και γροθιές σφιγμένες ξεχυμάν εμπρός.

«Θέλουμε τη χώρα λεύτερη, δική μας,
δίχως λαογδάρτες ντόπιους ή απ’ αλλού!
Κάτω οι βασιληάδες κι όλ’ οι τύρρανοί μας
ζήτω η εξουσία του φτωχού λαού!»

Κι όπως προχωρούσαν τ’ άοπλα τα πλήθια,
ρίχτηκαν χαφιέδες –ταραχή, κακό.-
Τα πιστόλια, οι πέτρες χτύπαγαν στα στήθεια
κι έναν κάποια σφαίρα ξάπλωνε νεκρό.

Και στης μάχης μέσα τον καφτόν αγέρα,
σήκωσαν στα χέρια το νεκρό αδερφό,
κι έγινε της νίκης τρομερή παντιέρα
τ’ άψυχο κορμί του το ηρωικό.

Δήμος Ψιμούλης    

Ριζοσπάστης, Σάββατο 24 Αυγούστου1935

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Για τον Γρηγόρη Λαμπράκη - Ένα ελληνικό ποίημα από την Πολωνία




Σ’ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δε μένει ένα κουφάρι,
ένας σωρός ανθρώπινος, ένα ρεφραίν που σβύνει.
Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο η αγάπη κι η ειρήνη
σου έβαλε, Γρηγόρη μου, τη Δόξα μαξιλάρι.

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δεν κρύβεται η ύλη,
ούτ’ η φθορά που θέλησε το μίσος να σου φέρει.
Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο της εργατιάς το χέρι
υψώνεται χαιρετισμό αγάπης να σου στείλει.

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο δεν κρύβεται ο πόνος,
κλάματα δεν ακούγονται και οδυρμοί και θρήνοι.
Αυτό εδώ το φέρετρο Σύμβολο έχει γίνει
που θα φωτίζει πιο πολύ όσο περνάει ο χρόνος.

Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο του αθλητισμού η δάδα
θα καίει καντήλι άσβυστο κι ας είν’ βαρύς χειμώνας.
Και τ’ όνομά σου αθάνατο θα μείνει στους Αιώνας.
Σ’ αυτό εδώ το φέρετρο ακούμπησε η Ελλάδα!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, «όργανο των προσφύγων απ’ την Ελλάδα που ζουν στην Λ. Δ. Πολωνίας», αρ. φύλλου 21, Τετάρτη 20 Μάη 1964, στα πλαίσια αφιερώματος στον Γρηγόρη Λαμπράκη, με αφορμή της επέτειο ενός χρόνου από την άγρια  δολοφονία του.

Στην ανάρτηση διατηρήθηκε η ορθογραφία του εντύπου.

Ευχαριστούμε τα ΑΣΚΙ (Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας) για την παραχώρηση.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Αδημονώντας για την πρώτη φθινοπωρινή βροχή…



...με συντροφιά  ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.

ΠΟΘΟΣ

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες·
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις προάλλες…

Τα καλοκαίρια μ’ έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,
θ’ αναπολώ γλυκά, ―ποιος ξέρει,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι…

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ


(ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2001)

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - Ανάμεσα στα κόκαλα εδώ




Ανάμεσα στα κόκαλα
μια μουσική:
περνάει την άμμο,
περνάει τη θάλασσα.
Ανάμεσα στα κόκαλα
ήχος φλογέρας
ήχος τυμπάνου απόμακρος
κι ένα ψιλό κουδούνισμα,
περνάει τους κάμπους τους στεγνούς
περνάει τη θάλασσα με τα δελφίνια.
Ψηλά βουνά, δε μας ακούτε!
Βοήθεια! Βοήθεια!
Ψηλά βουνά θα λιώσουμε, νεκροί με τους νεκρούς!

Κάιρο, Αύγουστος 1943

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Β΄

(Σαν σήμερα, στις 20 Σεπτέμβρη 1971 φεύγει για πάντα από τη ζωή ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης - πραγματικό όνομα Γιώργος Σεφεριάδης. Η κηδεία του μετατρέπεται σε μαζική λαϊκή διαδήλωση κατά της χούντας.)

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ο "ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ" – Άρθρο της Μέλπως Αξιώτη για τον Θέμο Κορνάρο, στα «Γαλλικά Γράμματα» (1947)



Το γαλλικό φιλολογικό περιοδικό «Γαλλικά Γράμματα» δημοσιεύει σ’ ένα από τα τελευταία φύλλα του (4-7-1947) την γνωστή ανοικτή επιστολή του Έλληνα λογοτέχνη Θέμου Κορνάρου, από τις φυλακές Μεσολογγίου. Η ανοικτή αυτή επιστολή, που απευθυνόταν στην Ιερά Σύνοδο, στην Ακαδημία Αθηνών, στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών κλπ, έχει δημοσιευθεί πριν από αρκετόν καιρό στον ελληνικό τύπο και είναι γνωστή. Πλάι στην επιστολή τα «Γαλλικά Γράμματα» δημοσιεύουν και ένα άρθρο της Μέλπως Αξιώτη, γραμμένο ειδικά για τον Κορνάρο. Είναι αρκετά χαρακτηριστικό για την προσωπικότητα και την αγωνιστική δράση του Έλληνα συγγραφέα, που βρίσκεται σήμερα στις φυλακές – αιχμάλωτος του μεταδεκεμβριανού κράτους.

Στις αρχές του αιώνα μας σ’ ένα χωριουδάκι πάνω στα κρητικά βουνά, νότια της Ελλάδας, ζούσε ένα αγοράκι, που το λέγανε  Θ έ μ ο  Κ ο ρ ν ά ρ ο.  Όνομα όπως και κάθε άλλο της περιοχής. Η οικογένειά του ήτανε φτωχή. Ντύναν τ’ αγόρι κοριτσίστικα με τα φουστάνια των αδερφάδων του που στο μεταξύ μεγάλωναν. Ντρεπόταν πολύ γι’ αυτό. Καρφίτσωνε το φουστάνι του ανάμεσα στις γάμπες του για να το κάνει σαν παντελόνι, θέλοντας να ΄ναι άντρας.

Όλα τα πράγματα μεγαλώνουν γρήγορα στους μεσημβρινούς τόπους και μαζί μεγάλωνε κι ο Θέμος. Αγάπησε μια κοπελλίτσα πλούσια κι όμορφη σαν τον ήλιο, μα κείνη δεν τον ήθελε, γιατί ήταν ένας φτωχός. Ο Θέμος τότε πήρε τους μεγάλους δρόμους του κόσμου. Πουλούσε τσιγάρα στα λιμάνια, δούλευε στα μεταλλεία, γίνηκε τυπογράφος και ναύτης. Πήγε ως τις Ινδίες.

Μια μέρα έμαθε πως κείνη που αγαπούσε αρρώστησε βαριά. Έτρεξε στην Κρήτη να τη δει: Τούπανε πως ήταν κλεισμένη στη Σπιναλόγκα. Πήγε κει, την κύτταξε, μα δεν την αναγνώρισε: τ’ ωραίο της πρόσωπο είχε πια καταφαγωθεί από τη λέπρα. Τότε ο Θέμος έγραψε ένα βιβλίο: «Οι λεπροί της Σπιναλόγκας». Ήταν ένα πολύ όμορφο βιβλίο, που συντάραξε μερικούς και σ’ άλλους έδωσε ελπίδες. Γιατί ο καθένας μπορεί ν’ αρρωστήσει, αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μεταχειρίζεται τόσο φριχτά ένα άρρωστο όσο γίνεται στη Σπιναλόγκα. Είναι ένας ξερός, ξεμοναχιασμένος βράχος ανάμεσα στα κύματα κι όπου δε φυτρώνει μήτε κλαράκι πράσινο.

Ο Θέμος δεν έβρισκε πια ανάπαυση και πήγε να δει τους παπάδες. Πήγε στο μοναστήρι των ασκητάδων του Άγιου Όρους. Όταν κατέβηκε από κει έγραψε ένα άλλο βιβλίο, «Το Άγιον Όρος». Τη φορά τούτη το βιβλίο έκαμε πάταγο, γιατί ο καθένας μπορεί νάναι θερμός ζηλωτής της θρησκείας του, αλλά είναι σοβαρή πράξη να δημιουργείς μέσα σε μοναστήρια εστίες αίσχους. Η Εκκλησία απαγόρευσε το βιβλίο.

Στα 1936 η φασιστική δικτατορία εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Ανάμεσα στις χιλιάδες των πολιτών που φυλακίστηκαν βρισκόταν κι ο Θέμος. Δεν του επιτρέπανε να γράφει στο κελλί του. Αλλά κράτησε το μνημονικό του.

Στα 1941 οι ξένοι φασίστες εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα. Ο Θέμος έγραφε τότε στον παράνομο τύπο.

Βάλθηκε επίσης να μαζεύει όπλα. Τα περνούσε στους αντάρτες της Αθήνας. Και καθώς είχε το κέφι και το ειρωνικό πνεύμα του Κρητικού, χαιρετούσε πάντα την παρέα του με το: Γ ε ι α  σ ο υ  κ ο υ μ π ά ρ ε. Οι αντιστασιακοί τον ξέρανε πια μ’ αυτό το όνομα. Ύστερα χαφιέδες τον κατάδοσαν.

Στα κάτεργα της οδού Μέρλιν τον κρέμασαν ανάποδα, τα μπράτσα του παράλυσαν, αλλά μια ακόμη φορά κράτησε το μνημονικό του.

Στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, στα περίχωρα της Αθήνας ο «κουμπάρος» κρατήθηκε ως τις παραμονές της απελευθέρωσης.  Στην Ελλάδα η Απελευθέρωση βάσταξε μόνο 52 μέρες. Από τις 12 Οκτωβρίου ως τις 3 Δεκεμβρίου 1944. Στις λίγες τούτες μέρες ο Θέμος μόλις πρόφτασε να γράψει ένα μεγάλο βιβλίο αφιερωμένο στην ανάμνηση της πείρας του: Το «Στρατόπεδο του Χαϊδαριού», βιβλίο σημαντικώτατο για τους ιστορικούς εκείνους καιρούς. Ο Θέμος αναδείχτηκε ένας από τους καλύτερους και λαοφιλέστερους συγγραφείς της χώρας του.

Το πρωί της 3 Δεκεμβρίου 1944 ξανάρχισε ο πόλεμος κατά των Ανταρτών της Αθήνας.  Την 6 του ίδιου μήνα ο συγγραφέας Κορνάρος πιάστηκε από την ελληνική εθνοφυλακή. Στο νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης, κοντά στο αλίπεδο του Φαλήρου ο «κουμπάρος» βρισκόταν υπό φρούρηση των αγγλικών φορητών μυδραλλιοβόλων. Του αρνιόντουσαν έστω και μία κουβέρτα για να κοιμηθεί χάμω. Ύστερ’ από ένα μήνα τον παράδωσαν στην ελληνική χωροφυλακή. Τον κλείσαν στο μπουντρούμι εφτά μήνες. Ύστερα λευτερώθηκε.

Η πέννα του δεν είχε παρά να μεταφέρει τα στοιχεία που η ζωή του, κάτω από το απαίσιο βάρος της κατοχής τούχε δώσει. Ο Θέμος έγραψε ένα μικρό φυλλάδιο για ένα Έλληνα επίσκοπο. Του κάμαν δίκη. Το μικρό του φυλλάδιο, είχε λίγες σελίδες, μα τα στοιχεία που παρουσίασε στο δικαστήριο για να δικαιολογήσει κάθε φράση του γραπτού του κατά του δοσίλογου, ζύγιζαν 16 οκάδες. Η δίκη γίνηκε το φθινόπωρο του 1946 κι ο «κουμπάρος» καταδικάστηκε σε δύο χρόνια και μία μέρα φυλακή. Η παραπανίσια μέρα στα δύο χρόνια, εμποδίζει, κατά τους ελληνικούς νόμους, την εξαγορά της ποινής.

Για λίγους μήνες θα μπορούσατε να βρήτε τον κατάδικο στη φυλακή του Μεσολογγιού – την ίδια εκείνη πόλη που στα 1826 οι κάτοικοί της επιχείρησαν την ιστορική «έξοδο» και σκοτώθηκαν ως τον τελευταίο, παρά να υποφέρουν το ζυγό της μουσουλμανικής κατοχής. Θα μπορούσατε να τον βρήτε ύστερα σε μια φυλακή του Πύργου, στην Πελοπόννησο. Δεν ξέρω όμως τη στιγμή τούτη σε ποια φυλακή θα τον βρίσκατε.

Αλλά μπορεί να μην έχετε μήτε την παραμικρότερη καν ιδέα αυτής της παράδοξης ιστορίας μήτε νάχετε δει κείνα τα χέρια τα παραλυμένα, μήτε νάχετε ακούσει τη φωνή εκείνη από το βάθος εκείνων των κατέργων να σας φωνάζει: κουμπάρε. Διαβάστε τουλάχιστο το τελευταίο του μήνυμα σαν ανθρώπου και σαν συγγραφέα.

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ


Εφημερίδα «Ρίζος της Δευτέρας», αρ. φυλ. 43, 11 Αυγούστου 1947

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

"Μεγάλα ηλιοβασιλέματα του άφησαν τόση λάμψη στα μάτια, που η γλώσσα του είναι άχρηστη."




Μεγάλα ηλιοβασιλέματα του άφησαν τόση λάμψη στα μάτια, που η γλώσσα του είναι άχρηστη.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

"Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", εκδόσεις Κέδρος.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Ακορντεόν




Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν.

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν.

Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δ ε  θ α  π ε ρ ά σ ε ι  ο φασισμός.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ

Μουσική-ερμηνεία: Μάνος Λοΐζος:

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

«Η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές…Αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια της Unidad Popular…»


Στο Σαντιάγκο, στης σφαγής τα χρόνια, πέσαν πολλοί
και πού να βρεις ονόματα
Και με μια λέξη -- να ποια είναι η Χιλή -
κάποιος που ταινία γυρίζει τη σκηνή του φόνου του

Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα -
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα

Σύντροφοι γνωστό αυτό -
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular

Αυτό το φιλμ μάθημα ας μας γίνει.
Είδα τη δουλειά των στρατιωτών
το μακέλεμα
Είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν
- το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο
για να σωθεί

Και τα τουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους
και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί
είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουν τα παιδιά
και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς

Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα -
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα

Σύντροφοι γνωστό αυτό -
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια της Unidad Popular…

ΒΟΛΦ ΜΠΙΡΜΑΝ


(Μετάφραση: Δημοσθένης Κούρτοβικ)
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη



Σαν σήμερα, το 1973, εκδηλώνεται αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, οχυρώνεται στο Προεδρικό Μέγαρο και πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι. Στο πρώτο μήνυμά της, η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού έγινε «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό». Την ίδια ώρα, το αμερικανικό πρακτορείο ειδήσεων «Ασοσιέιτεντ Πρες» μεταδίδει ότι «το πραξικόπημα υπήρξε έργο του σκληρού, φιλοαμερικανικού πυρήνα των Ενόπλων Δυνάμεων».
Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα μιας επιχείρησης για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, χριστιανοδημοκράτες. Στην επιχείρηση αυτή πήραν μέρος οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και, φυσικά, τμήματα του στρατού. Την επιχείρηση σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες με συντονιστή τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ.

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

"Εγώ ‘μαι ο Εργάτης!" - Θοδόσης Πιερίδης

Έργο του Ηλία Προκοπίου

Εγώ ‘μαι ο άνθρωπος με τα χοντροπάπουτσα,
με τους ρόζους στις παλάμες.
Με τα ίχνη του λαδιού και της σκόνης
στων νυχιών μου τις ρίζες.
Εγώ ‘μαι που σκάβω τους δρόμους
για να περάσουν μαζί μου οι ανθρώποι.
Εγώ ‘μαι που χτίζω - πρώτος μαζί μ’ όλους
τους ανθρώπους.
Εγώ ‘μαι που δέχομαι τις πρώτες λαβωματιές
πρώτος μαζί μ’ όλους τους ανθρώπους.
Εγώ ‘ μαι που τη νίκη φέρνω - πρώτος μαζί
μ’ όλους τους ανθρώπους.
Κι ο ποιητής που διάλεξε
τη λέξη να ταιριάζει με την πράξη
μπορεί να πει πως είμαι η πρωτοπόρα τάξη.
Κι αν είναι παλικάρι και τολμά
να λέει κάθε ομορφιά με τ’ όνομά της
μπορεί να γράψει πως εγώ ‘μαι ο δουλευτής,
εγώ ‘μαι ο Εργάτης!


Θοδόσης Πιερίδης, ποιητής της Ειρήνης 
του Πέτρου Νικολάου
Γέννημα και θρέμμα του κυπριακού λαού και των πολύχρονων αγώνων του για λευτεριά και κοινωνική πρόοδο, ο Θοδόσης Πιερίδης άνοιξε ορίζοντες με το έργο του, όχι μόνο στον κυπριακό πνευματικό χώρο, αλλά και στον ελλαδικό και πιο πέρα ακόμη. Γεννήθηκε το 1908 στο Τσέρι. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Κάιρο της Αιγύπτου. Μεγάλωσε στο Κάιρο και σπούδασε αργότερα στη Σορβόννη της Γαλλίας γαλλική φιλολογία και ιστορία του πολιτισμού. Όμως η ψυχή του ήταν παντοτινά ριζωμένη στα χώματα της Κύπρου και του χωριού του. Πολύ νέος βρήκε το δρόμο του στις γραμμές των προοδευτικών ανθρώπων και τελικά στο κόμμα της εργατικής τάξης. Δεν ήταν απλώς μεγάλος τεχνίτης του ποιητικού λόγου, αλλά αγωνιστής, κομμουνιστής ποιητής, μέλος του ΑΚΕΛ, του κόμματος της εργατικής τάξης της Κύπρου.

Μέσα στην ελληνική παροικία της Αιγύπτου όπου ήταν και πολλοί Κύπριοι, ο Θ. Πιερίδης έγινε μια ηγετική φυσιογνωμία του προοδευτικού αριστερού κινήματος. Διάλεξε κι αυτός το δύσβατο δρόμο της ζωής, της επαναστατικής πάλης, ενώ μπορούσε να ζήσει ήσυχα, μικροαστικά με τις ανέσεις και της κολακείες της αστικής τάξης, που σε τέτοια περίπτωση θα τον αγκάλιαζε και θα τον προωθούσε. Προτίμησε όμως το λαό, τον απλό, τον καταπιεζόμενο, τον εκμεταλλευόμενο λαό. Και αντί τις κολακείες των αστών διάλεξε την τραχιά, μα ειλικρινή γλώσσα του εργαζόμενου λαού. Άλλωστε από το λαό προήλθε και το λαό τάχθηκε να υπηρετήσει με όλες του τις δυνάμεις.

Οράματα δεμένα με τη ζωή του Θ. Πιερίδη ήταν η ειρήνη κι ο σοσιαλισμός. Δύο πράγματα αδιαχώριστα και αλληλένδετα. Γι’ αυτό και λίγο πριν την έκρηξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ιδρύθηκε η διεθνής Ειρηνική Ένωση, με σκοπό τον αγώνα ενάντια στο φασισμό κα την αποτροπή του πολέμου ο Πιερίδης ήταν ανάμεσα στους πρωτεργάτες αυτής της κίνησης. Όταν ο Ελληνικός απελευθερωτικός σύνδεσμος κινητοποίησε όλες τις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις στην Αίγυπτο για την ενίσχυση της ελληνικής αντίστασης και την αποστολή βοήθειας στον σκληρά δοκιμαζόμενο και λιμοκτονούντα ελληνικό λαό, που στέναζε κάτω από την μπότα του χιτλεροφασισμού, ο Πιερίδης ήταν στους πρωτοπόρους. Το Γενάρη του 1944 σαν αρχισυντάκτης του ”Έλληνα” και διευθυντής του εκδοτικού ‘’Ορίζοντες” συλλαμβάνεται μαζί με άλλους ύστερα από τα δραματικά γεγονότα της Μέσης Ανατολής, και ρίχνεται στις φυλακές. Η έκδοση του ‘’Έλληνα” συνεχίζεται μετά την αποφυλάκιση του. Κι όταν το καλοκαίρι του 1947 επέστρεψε στην Κύπρο η κυβέρνηση του τότε βασιλιά Φαρούκ απαγόρευσε την επιστροφή του στην Αίγυπτο.

Ο Θοδόσης έμεινε στην Αμμόχωστο, όμως όχι μόνο δεν έπαψε να αγωνίζεται, αλλά ανέπτυξε ακόμη πιο πλούσια πολιτική και πνευματική δραστηριότητα. Από της στήλες του ‘’Νέου Δημοκράτη”, δημοσιογραφικού οργάνου του ΑΚΕΛ, συνέχισε να τραγουδά την πάλη των λαών για λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο, σοσιαλισμό. Αργότερα στο Παρίσι και στο Βουκουρέστι, ο Πιερίδης μαζί με το βαθυστόχαστο ποιητικό έργο του και με πολυτιμότατες υπηρεσίες συνέχισε στο δημοκρατικό κίνημα της Ελλάδας. Ύμνησε με τα τραγούδια του το αντάρτικο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Ελλάδας και τους αγώνες των Ελλήνων κομμουνιστών. Συμμετείχε ενεργά στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης. Όταν γύρισε στην Κύπρο μετά την ανεξαρτησία ασχολήθηκε έντονα με την πνευματική και δημοσιογραφική ζωή του τόπου. Κείμενά του δημοσιεύονταν σε λογοτεχνικά περιοδικά σε Κύπρο και Ελλάδα αλλά και στο περιοδικό Νέα Εποχή και στην εφημερίδα Χαραυγή. Το 1965 συμμετείχε στη Διεθνή Συνάντηση Συγγραφέων που έγινε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μίλησε με θέμα: Το χρέος των συγγραφέων να συμβάλουν με το έργο τους στην εδραίωση της ειρήνης.

Τον 1966 χάνει την ακριβή συντρόφισσά του στη ζωή, Αλεξάνδρα ύστερα από μακροχρόνια αρρώστια. Η απώλεια αυτή ήταν «ο μεγάλος χαλασμός» για τον ποιητή, ο οποίος ήταν και ο ίδιος άρρωστος. Στο Βουκουρέστι που μεταβαίνει η υγεία του χειροτερεύει δραματικά. Ο Θοδόσης Πιερίδης πεθαίνει στις 23 του Γενάρη του 1968. Μεταφέρθηκε στην Κύπρο συνοδευόμενος τιμητικά από αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας και κηδεύτηκε με σεβασμό και τιμή από το Κόμμα του, το ΑΚΕΛ. Κοινός τάφος στη Λευκωσία σκεπάζει τον ποιητή και τη συντρόφισσά του.

Το Θοδόση Πιερίδη τον τιμάμε όχι μόνο σαν άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και σαν αγωνιστή, σαν κομμουνιστή, σαν άνθρωπο. Το ποιητικό έργο του είναι εμπνευσμένο από τους αγώνες του λαού δια λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο. Ήταν κοντά στο λαό, μαζί με το λαό, ένα με το λαό. Ένοιωθε τους πόνους και τους στοχασμούς του λαού γι’ αυτό και τον απέδωσε σωστά, αληθινά στο έργο του. Τραγούδησαν μαζί με το λαό όχι μόνο τις πίκρες, τα δάκρυα, το αίμα, τους αναστεναγμούς, αλλά και τους οραματισμούς του μέλλοντος που είναι αισιόδοξο, πανευτυχές, πραγματικά λεύτερο, γιατί το μέλλον μας είναι η παντοτινή ειρήνη και ο σοσιαλισμός.

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ - Ο θάνατος στην πλατεία



Τέτοιες στιγμές παράλογης κι απόκοσμης χαράς
Μπορείς να ξεχωρίσεις τον θάνατο
Οι άλλοι περνούν κάτω ανύποπτοι στην Πλατεία Κάνιγγος
Κι ο θάνατος είναι πλάι, μαζί τους
Έχει μεταμορφωθεί σε λαχειοπώλη
Κι είναι ασήμαντος με μπεζ κοστούμι
Κι αναπηρικό σήμα στο πέτο
Μόλις καταλάβει πως κανείς
Ίσως κανείς τον υποπτεύτηκε
Μεταμορφώνεται σε θυρωρό.

Πρέπει να προλάβω
Να πω αυτά που είδα
Σήμερα το πρωί από το έβδομο πάτωμα.

Τώρα βλέπω πώς δημιουργήθηκαν τα μνημόσυνα κι οι προβλέψεις
Τα κοινά τροπάρια και τα ωράρια
Οι ευκατάστατοι κι οι δειλοί
Οι συνήθειες η ανοχή τα μπορντέλα
Γι' αυτό κανείς
Δεν μπορεί να διακρίνει
Τον θάνατο
Στην Πλατεία Κάνιγγος στις 11 το πρωί.

Εγώ πρόλαβα και την τελευταία μεταμόρφωση
Έχει ντυθεί πωλητής κι έχει μπροστά του
Ένα τραπέζι
Με κόκκινους ανεμόμυλους
Που περνούν δαιμονισμένα
Όταν σηκωθεί μικρός άνεμος.

Σ' αυτή την παράξενη χαρά
Σ' αυτή την κατάσταση που τα νεύρα δεν υπακούουν το μυαλό
Κι η μνήμη εξαρθρώνεται και περπατάει ελεύθερη
Σαλτιμπάγκος σ' εναέρια κόλπα
Σ' αυτήν την παράλογη χαρά
Με το σώμα νικημένο από τον ίδιο
Παντοδύναμο κι αυτοτελές
Μπορείς να δεις καθαρά στις υγρές φυλακές τής ερημιάς τής γυναίκας
Να συλλάβεις τους σπονδύλους τού ρυθμού
Και να πιάσεις τον θάνατο
Ανήμπορο και δειλό
Ν' αποφεύγει την σύγκρουση.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΝ. ΜΗΛΙΩΤΗΣ - Μια ρίζα σπίθες (Χαλυβουργοί)




Ο ποιητής Παναγιώτης Μηλιώτης μας έστειλε δυο ποιήματά του και την είδηση για την κυκλοφορία της νέας ποιητικής συλλογής του. Τον ευχαριστούμε. Σήμερα παρουσιάζουμε το πρώτο.

Μια ρίζα σπίθες
(Χαλυβουργοί)

Αυτοί –όχι πριν έναν αιώνα μα στο τώρα,
ξεκινούν και περνούν το σύνορο
που χρόνια ορίζαμε ως πράξη

σπέρνανε κάθε τόσο στο διάβα τους φωνή:

τόσα χρόνια που τρέφαμε φωτιά
με το λιώμα της συνείδησης
αδειάζαμε έξω από  τ’ ανθρώπινα
τώρα που σχέδια διαλύονται
και βήματα γκρεμίζονται
την χαλκεύουμε σε θώρακα

                   ***
Τη μέρα που πάτησε την πύλη
με τη μπότα του ο Νόμος,
δε δείξαν μια πλάτη μόνο έγνοιες και βάρη
φύτεψαν μια ρίζα σπίθες
μια ρίζα για να σκάσουν λέξεις

λέξεις σπίθες όπου αρθρώνουν
την ταυτότητα του ανθρώπου.

Ο Παναγιώτης Μηλιώτης γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Σπούδασε ηλεκτρονικά. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά. Από τις εκδόσεις ARS NOCTURNA κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του με τίτλο  «Μια ανάσα δρόμο».

Τα  εικοσιτέσσερα  ποιήματα  της  συλλογής  σκιαγραφούν, σχεδόν  ρεαλιστικά,  ένα  ''ταξίδι''  μέσα  σ’  ένα  αστικό περιβάλλον, που διαδραματίζεται κυρίως τις νυχτερινές ή απογευματινές ώρες (...) «Η ανθρώπινη παρουσία καθίσταται ενεργή. Η κύρια αίσθηση μέσα από την οποία διαμεσολαβείται η συλλογή είναι η όραση, ενώ αμέσως μετά έρχεται η αφή. Το υποκείμενο  προσπαθεί  να  κρατήσει  τα  πράγματα  με  τα  χέρια του:  Είτε  πρόκειται  για  τα  φτερά  που  μες  στις  τσέπες  μας μαζεύουμε,  είτε  για  τίποτε  λαβές,  που  δεν  είναι  ξεκάθαρο  αν είναι  οι  λαβές  ενός  λεωφορείου  ή  κάποιου  άλλου  πράγματος (μηχανήματος;), ή ένα ποτήρι ουίσκι. Η Νύχτα εδώ αποκτά μια συμβολική διάσταση, είναι το άγνωστο που εισβάλλει στη ζωή μας  σαν  κλέφτης∙  είναι  όμως  δυνατόν  να  μειώσεις  την καταστροφή; Η συλλογή δεν φαίνεται να δίνει άμεση απάντηση κι ούτε θα 'πρεπε. Η έμμεση απάντηση υποφώσκει: Μήπως τα ίδια  τα  ποιήματα  δεν  είναι  ακριβώς  αυτή  η  προσπάθεια  να μειωθεί η καταστροφή; (Απόσπασμα από την κριτική του Αλέξανδρου Κορδά, Μια ανάσα δρόμο, στα όρια του Πραγματικού).

Διατίθεται στα βιβλιοπωλεία:
Ars Nocturna (Λέκκα 23-25, Αθήνα).
Πολιτεία,
Πρωτοπορία,
Σύγχρονη Εποχή,
Δούκας (Πίνδου 49, Νέα Φιλαδέλφεια).

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

"...σκύψε στη γης - μα χαμηλά στη γης - κι άκουσε πώς κοχλάζουν οι θυμοί των κολασμένων.."

Marcel Duchamp , Nude Descending a Staircase, No. 2 (1912)

 Επίλογος
Νύχτα βαθιά και σιωπηλή. Κάποια κραυγή
ράγισε τα σκοτάδια απελπισμένη.
Μες στα κανάλια τα νερά αναδεύτηκαν
και ρημαγμένοι κήποι ανατριχιάσαν .
Ω, μη ρωτάς ποιος είναι που πονά και οδύρεται
πάνω στη γης οι κολασμένοι δε μετριούνται.
Ω, μη ρωτάς ποιος είναι που πονά και οδύρεται
κι είναι η κραυγή τόσο πολύ γνωστή σου...
Καιρός που την προσμένεις να΄ρθει ακράταγη
και να τρανέψει σέρνοντας πίσω χιλιάδες.
Λιμάνια να της απαντήσουνε πολύβοα
και να τη δευτερώσουν φάμπρικες και μίνες.

Σού είναι τόσο γνώριμη η κραυγή αυτή...
Κι αν πίσω της αργούν οι άλλες να' ρθούνε ,
σκύψε στη γης - μα χαμηλά στη γης -
κι άκουσε πώς κοχλάζουν οι θυμοί των κολασμένων.
Κι έτοιμος - α, να' σαι πάντα έτοιμος -
με τη βαθιά σου τη φωνή
κράτα το ίσο.





Στρατής Τσίρκας, Φελάχοι, Τα  Ποιήματα, Κέδρος , Αθήνα 1981, 2η έκδοση

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Κώστας Μόντης – ΔΙΑΛΕΞΗ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ




Μικροί άνθρωποι
στις μεγάλες αίθουσες
φροντίζουν να μιλούν
για ό,τι πιο πολύ δεν ξέρουν.
Και τους ακούν με θαυμασμό
άλλοι μικρότεροί τους
και τους χειροκροτούν.
Μια τρομερήν αντήχηση
κάνουν τα κούφια χέρια που χτυπούν
των κούφιων
γιατί όλη εκείνη η κούφια απέραντη αίθουσα
έχει επίτηδες χτιστή
μ’ ηχητική πολλή
κατάλληλη για τα μικρά χειροκροτήματα.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

(Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής, 1954.)

«Κώστας Μόντης: ΑΠΑΝΤΑ Α΄, Ποίηση». Έκδοση: Ίδρυμα Αναστασίου Γ. Λεβέντη, Λευκωσία 1987.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Η ταχεία πτώση του αγαθού ανίδεου - Μπ.Μπρεχτ


Τότε που τον εύγλωτο άνδρα για τη σιωπή του
                                                 συγχωρήσαμε,
από τη συγγραφή του εγκωμίου του έως και την εδώ 
                                                         άφιξή του
κάμποσος καιρός εμεσολάβησε. Στο εν λόγω
μεσοδιάστημα
εκείνος εδέησε να μιλήσει.

Μίλησε όμως, ναι, για να καταθέσει
εναντίον όσων ήταν φιμωμένοι
και για να τσακίσει με το ραβδί του λόγου του
τα παϊδια όσων είχαν πλέον σκοτωθεί.
Τους δολοφόνους ύμνησε. Κατήγγειλε τους
δολοφονημένους.

Μπροστά στους λιμαρισμένους εμέτρησε καταλεπτώς
πόσα ψίχουλα είχανε μάσει από τους δείπνους των
πλουσίων.
Τους ξεπαγιασμένους ενημέρωσε περί της Αρκτικής
δεόντως.

Κι αυτούς που είχανε συντρίψει ράβδοι ιερατικές
τους απείλησε και με του μπογιατζή τον κόπανο.
Για ν΄αποδείξει  έ τ σ ι  περίτρανα
πόσο λίγο βοηθάει η καλοσύνη, όταν δεν την γνωρίζεις 
σε βάθος,
και πόσο λίγο συμβάλλει η ατομική ζέση στο να μας
πει την αλήθεια
αυτός που τί είναι αλήθεια ούτε μυρουδιά δεν έχει
πάρει.

Όποιος ενάντια στην καταπίεση ν΄αγωνιστεί κινήθηκε,
αν τυχόν είναι χορτάτος την κρίσιμη στιγμή της μάχης,
στο πλευρό των καταπιεστών ευθύς συντάσσεται.

Στη βοήθεια πώς να βασιστείς όσων είναι ανίδεοι;
Μη σε ξεγελά το απέξω τους! Στην τύχη
έχοντας τα όλα αφήσει και στα κουτουρού αποθέσει,
η καλή τους θέληση θα τρέχει με τρεμουλιάρικα 
ποδάρια.

Σε τί καιρούς αλήθεια ζούμε; - είπαμε ανατριχιάζοντας,
όταν είδαμε ότι ο καλοπροαίρετος, μα και ανίδεος 
συνάμα
ούτε τόσο δα δεν μπορεί να περιμένει
με την ενεργή απραξία του
να τον προφτάσουν τα εγκώμια
που εγράφτηκαν για την καλή του πράξη!
Να λοιπόν γιατί και η δόξα
που όλο γυρεύει νά΄βρει κάποιον καθαρό και αγνό να
στεφανώσει,
δεν βρίσκει παρά μόνο κάτι τύπους
που με τη γλώσσα τους έξω τρεχαλάνε
τσαλαβουτώντας στων βούρκων τη λάσπη.





Μπ.Μπρεχτ

(Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)
 

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Τάσος Λειβαδίτης – "...μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα."



ΤΗΣ ΕΞΟΧΗΣ

Τα πιο ωραία που ζήσαμε τώρα μας παιδεύουν με τις αναμνήσεις και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε
οι κάμαρες γέμισαν άχρηστα έπιπλα, δαντέλες από άλλους καιρούς, επιστολές που δε στάλθηκαν
το βράδυ η σελήνη με παίρνει απ’ το χέρι και γυρίζουμε στο παλιό οικοτροφείο,
από κάποιο παράθυρο ακούγονται οι βαριές λέξεις ενός ζευγαριού που είχε κάποτε αγαπηθεί με πάθος.
Όλα τελειώνουν και μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.
Είμαι μόνος. Η εξοχή ευωδιάζει. Ακούγεται το τραίνο που έρχεται κι ακουμπάω το κεφάλι μου στις ράγες.

Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

«ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1991.