Μέσα στο αίμα έμαθα
να περιμένω
να πιάσει η δική
μου προσευχή
να μπεις, Θεέ μου,
σαν λιοντάρι
μα σαν σκυλί σκυφτό
να βγεις.
Έλα στου κάτω
κόσμου το σκοτάδι
του γέρου του πατέρα
μου βρες τη φωνή
όταν με δάκρυα –η
τρελή- ζητάει
όλο το φως που έχει
στερηθεί.
Παρ’ την επάνω,
καν’ την πεταλούδα
κι άσε την ήσυχη να
ζει
κι όσο για μένα που
μπροστά σου γονατίζω
και νιώθω την ανάσα
σου στην πλάτη μου καυτή
ξέρω, με θες, γι’
αυτό σου ψιθυρίζω
απελθέτω από εμέ το
ποτήριον τούτο
γιατί έγινα με τη
θέλησή μου νυχτερίδα
ακίνητη και
σιωπηλή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
«Μονσινιόρ, 1996» -
Από το βιβλίο του «Η αλήθεια που δεν υπάρχει», εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1999.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου