Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Αποχαιρετισμός



Κρύφτηκα στις γκρίζες σκιές του απόβραδου
να μη με δεις όταν θα πίνω φεύγοντας
το νερό από τους μύλους των ματιών σου.
Απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς
και τα λόγια από θλίψη. Μοιάζουν με
ανοιχτές μαύρες ομπρέλες μέσα στη νύχτα
που κρύβουν το φως των αστεριών.

Είμαι βέβαιος πως ήξερες για το ταξίδι μου.
Σου το ψιθύρισαν τα ξυπόλητα παιδιά
που ψάχνουν τη ζωή μέσα σε σιχαμερούς κάδους
απόβλητων ονείρων.
Το έγραψαν οι φύλακες με αίμα
από τη φλέβα των πιο όμορφων στιγμών μας,
πάνω στους βρώμικους τοίχους
του κελιού των φόβων μας.

Καμπουριασμένες γριές οι ερινύες
με μαστιγώνουν στριγκλίζοντας
κρύβοντας τα αποκρουστικά πρόσωπά τους
πίσω από φορτωμένα σύννεφα θείας δίκης.
Απονομή δικαιοσύνης.
Τιμωρία.

Έτσι, αποκαμωμένος, σε αποχαιρετώ
περιμαζεύοντας εικόνες  από ένα ένδοξο παρελθόν.
Ελάχιστες αποσκευές ενός σύντομου ταξιδιού.
Απλώνοντας στον ήλιο της προσμονής
τα σπασμένα φτερά του ανεκπλήρωτου.
Αφήνοντας πίσω μου ίχνη βαθιά σαν τις πληγές σου,
λασπωμένα μονοπάτια μιας βουρκωμένης άνοιξης.

Κάνει αιώνες να ξημερώσει...

Θ.Κ.Ν.

2 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

"Κάνει αιώνες να ξημερώσει...."

=========

Δίσεκτοι καιροί αδερφέ μου. Και βαστούν πεισματικά απειλώντας να συνθλίψουν τις αντοχές μας.

Μποτίλια Στον Άνεμο είπε...

"το νερό από τους μύλους των ματιών σου" οι "μαύρες ομπρέλες μέσα στη νύχτα / που κρύβουν το φως των αστεριών" κι οι σημαίες "διπλωμένες σφιχτά, σαν γροθιές"


Θα ήθελα να είναι δικοί μου αυτοί οι στίχοι, Νίκο

Καλή συνέχεια